Tiffanie to bardzo atrakcyjna rasa kotów, którą wyhodowano w Wielkiej Brytanii pod koniec XX wieku. Jest bliską krewniaczką kotów burmskich, azjatyckich i burmilli (tiffanie zalicza się do tzw. grupy azjatyckiej). Często jest mylona z amerykańską rasą, zwaną tiffany lub chantilly.
Międzynarodowa nazwa rasy tifannie (dodano 31 marca 2018)
Międzynarodowe organizacje felinologiczne rejestrują tę rasę pod nazwą Tiffanie.
Organizacje, które uznają rasę tifannie
Rasa kotów tiffanie jest uznana przez: GCCF, SACC, WCF
Zapis rasy tiffanie w kodzie EMS (WCF)
W kodzie EMS koty rasy tiffanie zapisujemy trzema dużymi literami: TIF
Wygląd tiffanie
Tiffanie jest kotem pokrojem ciała przypominającym kot burmskiego, ale o półdługiej jedwabistej szacie, która może być w kolorach czarnym, czekoladowym, cynamonowym, rudym, niebieskim, liliowym, płowym, kremowym, karmelowym i morelowym, w odmianach umaszczenia jednolitym, dymnym i srebrzystym oraz burmskim. To smukłe zwierzę, które sprawia wrażenie delikatnego, ale w rzeczywiści jest muskularne i cięższe niż się wydaje. Oczy tiffanie są duże i błyszczące. Oczywiście istnieją pewne różnice w wyglądzie kotów tej rasy, zależnie od organizacji felinologicznej, np. w WCF kolor oczu tiffanie może być od żółtego do bursztynowego, a w GCCF od żółtego do zielonego.
Pochodzenie tiffanie
Koty tiffanie dzielą swoje pochodzenie z burmillą. Obie rasy mogą być prześledzone wstecz do przypadkowego sparzenia, które miało miejsce w 1981 roku, z udziałem liliowej kotki burmskiej i samca persa szynszylowego. Koty, o których mowa, należały do baronowej Mirandy von Kirchberg, popularnej hodowczyni rosyjskich niebieskich Cztery kociaki liliowej kotki burmskiej okazały się być srebrnie cienionymi samiczkami. Von Kirchberg myślała, że można je wykorzystać do wykreowania nowej rasy i wziąć udział w programie wytwarzającym srebrne cienione burmskie krótkowłose. Te właśnie kotki znano później jako kotki burmilla.
Catherine Davidson: Ilustrowana Encyklopedia Koty domowe. BUCHMANN Sp. z o.o., Warszawa 2008
Potomstwo wspomnianej powyżej kotki burmskiej i perskiego kocura miało krótkie futro, ponieważ tak właśnie działają geny odpowiedzialne za długi włos u kotów – długa szata jest recesywna wobec krótkiej (patrz Długość futra u kotów oraz Dziedziczenie długości włosów u kotów). Każde z tej czwórki kociąt było jednak nosicielem długiego futra. Prędzej czy później zatem, musiały pojawić się długowłose osobniki.
Długowłose kocięta bardzo przypominały przedstawicieli istniejącej już, wyhodowanej w Stanach Zjednoczonych rasy kotów, znanej pod nazwą tiffany, a którą również uważano za pochodzącą od kotów burmskich. Nic zatem dziwnego, że uzyskane w Wielkiej Brytanii „długowłose burmy” zaczęto również nazywać tiffany. Zbiegiem okoliczności jednak, że nazwa ta funkcjonowała już na terenie Wysp Brytyjskich jako nazwa zarejestrowanej hodowli kotów. Przemianowano zatem nową rasę z tiffany na tiffanie.
Co ciekawe, amerykańskie koty tiffany wcale nie pochodzą od kotów burmskich i nie są spokrewnione z brytyjskimi kotami tiffanie. Podobieństwo nazw sprawia jednak, że obydwie rasy są ze sobą mylone. Całe to zamieszanie próbowano rozwiązać zmieniając nazwę kotów tiffany na chantilly, ale raczej nieskutecznie. O ile mi wiadomo, nie wszystkie organizacje felinologiczne zaakceptowały tę zmianę i obydwie nazwy – tiffany i chantilly – funkcjonują w świecie felinologicznym.
Charakter i zachowanie tiffanie
Koty tiffanie są spokojne i łagodne, co odziedziczyły po burmskich i perskich przodkach.
Pielęgnacja tiffanie
Tiffanie są bardzo towarzyskimi kotami, więc ich opiekunowie powinni pamiętać o tym, by poświęcać im sporo uwagi. Jedwabisty płaszcz tej rasy zaleca się szczotkować przynajmniej raz w tygodniu.
Standard rasy tiffanie (WCF)
- Głowa tittanie – W kształcie krótkiego, tępego klina. Kontury są delikatnie zaokrąglone. Profil jest wyraźnie zakrzywione. Mocne, szeroko rozstawione kości policzkowe. Broda i żuchwa mocna.
- Uszy tittanie – Duże, szeroko rozstawione i lekko pochylone do przodu. Szerokie u podstawy i lekko zaokrąglone na czubkach. Zewnętrzne linie uszu kontynuują linię górnej części twarzy. Wewnątrz uszu mogą występować pęczki włosów. Pęczki włosów na wierzchołkach uszu dopuszczalne.
- Oczy tittanie – Duże i rozstawione szeroko. Górna linia oczu jest orientalnie skośna, dolna linia jest zaokrąglona. Kolor oczu od żółtego do bursztynowego.
- Ciało tittanie – Średniej wielkości i średniej długości. Umięśnione i zwarte. Cięższe niż się wydaje. Klatka piersiowa zaokrąglona. Grzbiet jest prosty.
- Nogi tittanie – Proporcjonalne. Łapy delikatne i owalne w kształcie.
- Ogon tittanie – Prosty i ma średnią długość. Lekko zaokrąglony na czubku.
- Futro tittanie – Średnie lub długie. Delikatne i jedwabiste w fakturze. Bez wełnistego podszycia. Szata powinna być gęsta, ale leżąca płasko wzdłuż kręgosłupa. Na ogonie tworzy pióropusz. U dojrzałych osobników pożądana kryza i pełne portki.
- Umaszczenie tiffanie – Dopuszczalne są wszystkie kolory, w tym cynamonowy, płowy i karmelowy. Typ umaszczenia: jednolite, wszystkie odmiany srebrzystego oraz wszystkie odmiany tabby.
Tekst: Jacek P. Narożniak
Zdjęcie: melanie cook, Flickr
