Nie da się zaprzeczyć, że kot singapurski jest wyjątkowo uroczym zwierzakiem. Mniejszy niż przeciętnej wielkości futrzak, o charakterystycznym umaszczeniu, ma niezwykle sympatyczny pyszczek i duże, pełne wyrazu oczy. A przy tym są bardzo przyjacielskie i kochające. W 1991 r. rząd Singapuru uznał te koty za żyjący skarb narodowy.
Międzynarodowa nazwa rasy kot singapurski (dodano 28 marca 2018)
Międzynarodowe organizacje felinologiczne, jak na przykład FIFe lub WCF, rejestrują rasę kot singapurski pod nazwą Singapura
Organizacje, które uznają rasę kot singapurski
Rasa kot singapurski jest uznana przez: FIFe, ACFA, ACF, CCA-AFC, CCC of A, CFA, CFF, FFE, GCCF, LOOF, NZCF, SACC, TICA, WCF.
Zapis rasy kot singapurski w kodzie EMS (FIFe)
W kodzie EMS kota singapurskiego zapisujemy trzema dużymi literami: SIN
Wygląd kota singapurskiego
Jak już wspomniałem na wstępie, koty singapurskie są bardzo urocze. Mają zaokrąglone głowy, których najbardziej zauważalną cechą są duże, błyszczące oczy i dominujące duże uszy ustawione równolegle, nadając kotom bardzo czujny wyraz twarzy. Koty te potrafią chwycić za serce, gdy patrzy się na człowieka tymi swymi swymi dużymi oczami. Wydają się być stworzeniem bardzo delikatnym, a przecież w swej ojczyźnie musiały walczyć o przetrwanie – natura uczyniła je więc silnym i sprawnym. Ich ciała są zwarte, ale mocne.
Kot singapurski uchodzi za najmniejszą znaną rasę kotów. Między kocurami a kotkami nie ma dużej różnicy w wielkości: samce ważą około 2,7-3,6 kg a samice około 2,2-2,7 kg (wg TICA). Koty tej rasy rozwijają się do drugiego roku życia. Singapury występują tylko w jednym kolorze: bogaty, ciepły, brązowy ticking na tle koloru starej kości słoniowej, często w żółtym odcieniu, zanikając ku spodowi ciała. I ten genialny, bogate, głęboki kolor oczu w odcieniach od zielonego do orzechowego.
Pochodzenie kota singapurskiego
Ojczyzną kota singapurskiego jest Singapur. To miasto-państwo położone w pobliżu południowego krańca Półwyspu Malajskiego w Południowo-Wschodniej Azji. Powszechnie dostępne teksty źródłowe podają, iż futrzaki te, powszechnie zwane kotami ściekowymi, nie cieszyły się popularnością wśród tamtejszej ludności, kryły się więc w kanałach, a małe rozmiary ciała bardzo im to ułatwiały. Byłaby to zatem rasa naturalna – bezpośrednich przodków jej rodowodowych przedstawicieli ukształtowało otoczenie, w którym żyły a nie człowiek. Podobno pierwsze singapury trafiły do USA na początku lat 70. XX wieku, dzięki braciom Meadows. Ich też można by uznać za pierwszych hodowców tej rasy. TICA w pełni uznała koty tej rasy w 1979 roku, FIFe natomiast dopiero w 2014 roku.
Pochodzenie singapurskich było przedmiotem pewnej kontrowersji. Chociaż niewątpliwie w Singapurze żyją dzikie koty, które wyglądem przypominają koty z rodowodem, niektórzy ludzie spekulowali, iż do stworzenia rasy z rodowodem wykorzystane były koty burmskie i abisyńskie. Jednym elementem podporowym dowodu jest fakt, że singapurskie mają tendencję do bycia większymi od swego ulicznego odpowiednika, co mogłoby sugerować wprowadzenie nowego asortymentu. Jednakże większe rozmiary mogą być również wynikiem lepszego pożywienia, które – jako zwierzęta domowe – otrzymują.
Catherine Davidson: Ilustrowana Encyklopedia Koty domowe. BUCHMANN Sp. z o.o., Warszawa 2008
Charakter i zachowanie kota singapurskiego
W przeciwieństwie do większości kotów orientalnych, singapurski jest naturalnie cichy i niewymagający. Zazwyczaj jest powściągliwy, lecz gdy tylko zacznie ufać swemu właścicielowi, potrafi być wybitnie wrażliwy. W odpowiednim otoczeniu może być także bardzo rozbrykany. Wbrew swojemu ulicznemu pochodzeniu, bardzo lubi ciche życie domowe.
Catherine Davidson: Ilustrowana Encyklopedia Koty domowe. BUCHMANN Sp. z o.o., Warszawa 2008
Pielęgnacja kota singapurskiego
Standardowe zabiegi pielęgnacyjne. Krótka sierść singapury nie wymaga specjalnej pielęgnacji.
Standard rasy kot singapurski (FIFe)
FIFe zalicza koty singapurskie do 3 kategorii wystawowej.
- Wygląd kota singapurskiego – Singapura jest kotem małym do średniego, o muskularnym ciele. Jego charakterystycznymi cechami są są duże wyraziste oczy, duże uszy oraz futro w umaszczeniu seal sepia ticked i jedwabistej strukturze.
- Głowa kota singapurskiego – W kształcie klina, szeroko otwartego na wysokości oczu a zwężającego się ku wąsom. Delikatnie zaokrąglone czoło i czubek głowy. Profil z delikatnym wgłębieniem poniżej poziomu oczu. Nos krótki. Pyszczek i szczęka krótkie, szerokie i ostre. Broda mocna. Czubek nosa i podbródek tworzą prostą linię.
- Uszy kota singapurskiego – Duże. Szerokie u podstawy z delikatnie zaokrąglonymi czubkami. Zewnętrzna linia uszu jest przedłużeniem bocznych linii głowy.
- Oczy kota singapurskiego – Duże. Owalne. Lekko nachylone. Błyszczące. Zielone do orzechowych.
- Szyja kota singapurskiego – Krótka i muskularna.
- Ciało kota singapurskiego – Małe do średniego. Muskularne. Razem z nogami tworzy kwadrat. Delikatnie zaokrąglona klatka piersiowa, szczególnie u kocurów.
- Nogi kota singapurskiego – Średniej długości. Szczupłe, jędrne i muskularne. Łapy małe i owalne.
- Ogon kota singapurskiego – Średniej długości. Grubszy u podstawy, zwężający się ku zaokrąglonemu czubkowi.
- Futro kota singapurskiego – Dobrej jakości i jedwabiste. Bardzo krótkie i przylegające do ciała.
- Umaszczenie: Ciemny seal ticked z wyraźnym kontrastem. Na czole widoczny jest charakterystyczny znak M. Na przednich i tylnych nogach widoczne delikatne linie. Dozwolony przerywany naszyjnik. Ciemne linie rozciągają się od czoła i na zewnątrz rogu oczu. Podłoże w kolorze starej kości słoniowej. Klatka piersiowa i spód ciała w jaśniejszym odcieniu. Końcówka ogona i włosów między palcami ciemnobrązowe (seal). Nos blady do ciemnołososiowego. Poduszki łap różowobrązowe.
