Lykoi – Czy widzieliście takiego kota? Nie widzieliście? Nic dziwnego, gdyż to bardzo młoda rasa. Lykoi to najbardziej niezwykły przedstawiciel gatunku felis catus, przynajmniej moim zdaniem. Choć uważam, że wszystkie koty są piękne, to jednak fanem tej rasy chyba nie zostanę. A wam jak się lykoje podobają?
Międzynarodowa nazwa rasy kot lykoi (dodano 31 marca 2018)
Oficjalna nazwa tej rasy brzmi Lykoi.
Organizacje felinologiczne, które uznają rasę lykoi (aktualizacja 16.11.2018)
Rasa lykoi jest uznana przez: ACF, CCC of A, CFA, LOOF (wstępnie), TICA
Pochodzenie lykoi
Nazwa rasy wywodzi z greckiego słowa lykos, czyli wilk. Z greki wywodzi się także słowo lykantropia, które oznacza wilkołactwo. Jednym słowem, nazwa tych futrzaków idealnie oddaje ich wygląd – jak nic przypominają wilkołaka, prawda?
Lykoje wilkołakami jednak nie są. Nie są również owocem międzygatunkowej krzyżówki ani wynikiem genetycznego eksperymentu. Niezwykły wygląd przedstawicieli tej rasy jest skutkiem naturalnej mutacji. Pierwszy potwierdzony miot kotów o dziwnym wyglądzie przyszedł na świat latem 2010 roku, w amerykańskim stanie Virginia. Jesienią tego samego roku doniesiono o kolejnych, podobnie wyglądających kociętach, które urodziły się w stanie Tennessee. Obydwa mioty stały się zaczątkiem pierwszej na świecie hodowli lykoi.
Początkowo uważano, że te, tak niezwykle wyglądające kocięta, są nietypowymi przedstawicielami sfinksów lub devon reksów. Przeprowadzone badania genetyczne całkowicie to jednak wykluczyły. Gen odpowiadający za dziwną okrywę włosową lykoi nie ma nic wspólnego z tym, który warunkuje kręcony włos reksów lub tym, który powoduje brak owłosienia u sfinksów.
Allel lykoi jest recesywny, czyli wszyscy przedstawiciele tej rasy są homozygotami. Jego działanie wydaje się być podobne do działania genu point, w tym jednak przypadku chłodniejsze obszary ciała są mniej owłosione.
W 2014 roku lykoie zostały wstępnie uznaną rasą przez The International Cat Association. Status czempiona ma ona szansę uzyskać w 2016 roku. O ile mi wiadomo, żadne inne stowarzyszenie felinologiczne nie zarejestrowało jeszcze tej nowej rasy.
Futro u lykoi
Cechą, która wyróżnia lykoie od przedstawicieli innych ras kotów jest oczywiście ich futro. Wszystko w nim jest niezwykle. Poczynając od barwy, na którą składa się mieszanina ciemnych (zabarwionych) i białych (bezbarwnych) włosów. Umaszczenie takie, które spotykamy u osobników innych gatunków, np. koni, nazywamy dereszowatym. Najbardziej cienione są osobniki o czarno-białe które wyglądają najbardziej „wilkołakowato”, ale istnieją także inne umaszczenia, jak np. niebiesko-białe.
Drugą wyróżniającą cechą okrywy włosowej lykoi jest częściowy brak owłosienia na ciele. Poszczególne osobniki tej rasy mogą różnić się od siebie stopniem wyłysienia i umiejscowieniem łysych partii na ciele. Typowa dla nich jest jednak bezwłosa „maska” na pyszczku.
Co ciekawe, cała skóra lykoi jest różowa. Nawet u osobników o ciemnym umaszczeniu. To również niezwykła cecha, gdyż u innych kocich ras, kolor skóry odpowiada barwie włosów. Nagie partie ciała opalają się na słońcu.
Charakter i zachowanie lykoi
Lykoie są bardzo inteligentnymi kotami, które doskonale radzą sobie w wielu sytuacjach. Potrafią ze sobą współpracować jak psy. Jak zresztą twierdzą ich opiekunowie, lykoie w ogóle swoim zachowaniem bardzo psy przypominają. Koty te lubią towarzystwo ludzi i są bardzo oddane swoim opiekunom. Dobrze dogadują się także z innymi zwierzętami. Wobec nieznanych ludzi i zwierząt zachowują się jednak z rezerwą.
Zdrowie lykoi
Jak to często bywa w przypadku zwierząt o tak niezwykłych cechach, istnieją obawy o to, czy nie wiążą się one z jakimiś poważnymi problemami zdrowotnymi. Jak jednak twierdzą hodowcy tej rasy, do tej pory nie stwierdzono u lykoi żadnych chorób genetycznych.
Standard rasy lykoi cat (TICA)
Lykoi są kotami średniej wielkości. Kocury są zwykle większe od kotek.
- Głowa lykoi – kształt zmodyfikowanego klina z zaokrąglonymi konturami, w dobrej proporcji do ciała. Głowa dłuższa niż szersza, ale nie bardzo długa. Kufa delikatnie zaokrąglone, mięsiste, poduszeczki wąsów. Średnia długość, częściowo łysa. Broda dobrze rozwinięta, ustawione na równi z nosem. Profil od czoła do stopu lekko zaokrąglony, zakończony prostym nosem. Nos bezwłosy.
- Oczy lykoi – Duże, zaokrąglone, owalne, skośne w górę, otwarte. Otoczone naga skórą.
- Uszy lykoi – Duże, szerokie u podstawy z ostrymi końcówkami. Osadzone wysoko na głowie. Pionowe i wyprostowane. Oddalone od siebie o szerokość jednego ucha. Zewnętrzna powierzchnia jest zawsze bezwłosa.
- Szyja lykoi – Średniej długości, ani cienka ani zbyt muskularna.
- Ciało łykoi – Tułów szczupły, lekki o średniej muskulaturze.
- Nogi lykoi – Średniej długości, tworzące prostokąt z ciałem. Łapy owalne, małe lub średnie, o długich palcach.
- Okrywa włosowa lykoi – Od krótkiej do średniej. Ciało częściowo bezwłose, bez podszerska. Włosy wydają się grube, ale są miękkie w dotyku. Przypominają futro oposa. Rzadko owłosione lub całkiem nagie partie ciała wokół oczu, nosa, kufy i podbródka wyglądają jak maska.
- Umaszczenie – Włosy czarne i białe, wymieszane ze sobą.
