Skrócony ogon u kota wydaje nam się niezwykłą cechą, prawdą? A jednak występuje on nie tylko u naszych domowych futrzaków, ale również u dzikich gatunków kotowatych. Oczywiście kotów z krótkimi ogonami nie ma aż tak dużo (mówię zarówno o gatunkach kotowanych, jak i przedstawicielach gatunku kot domowy). Czy świadczy to o tym, że długi ogon jest bardziej przydatny niż krótki? I skąd się bierze krótki ogon u kotów?
Dlaczego niektóre koty mają krótki ogon?
Dlaczego niektóre koty od urodzenia mają krótkie ogony? Oczywiście dzieje się tak na skutek mutacji, która zachodzi w genotypie naszych futrzaków.
Najbardziej znaną rasą o krótkim ogonie jest japoński bobtail. Za długość jego ogona odpowiada gen, który popularnie oznacza się symbolem Jb – od japanese bobtail (japoński bobtail). Jego antagonistą jest allel jb, który warunkuje normalny ogon. Gen Jb powoduje skrócenie ogona już kiedy jest występuje w heterozygocie, czyli w układzie Jbjb.
Wspomniany wyżej gen występuje zapewne nie tylko u japońskiego bobtaila. Najprawdopodobniej występuje zatem również u innych ras z krótkimi ogonami, np. amerykańskiego bobtaila i kurylskiego bobtaila.
Bardzo skrócone ogony pojawiają się jeszcze u kotów rasy manks (patrz tutaj). W tym przypadku jest to efekt działania allelu M, który u tej rasy przyczynia się również do całkowitego braku ogona.
W jaki sposób działa gen krótkiego ogona u kotów?
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, gen krótkiego ogona nie zmniejsza liczby kręgów ogonowych, ale je spłaszcza i sprawia, że – przynajmniej częściowo – zrastają się. Możemy przy tym obserwować różną ekspresję genu krótkiego ogona. Przede wszystkim efekt działania allelu Jb jest silniejszy, gdy występuje w homozygotycznym układzie JbJb.
O tym, w jaki sposób działa allel M, możesz przeczytać w tekście Brak ogona u kotów.
Tekst: Jacek P. Narożniak
Zdjęcie: By Alex Opryatin (Own work)
[CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons
